การทำกระดาษ

การทำกระดาษได้รับการปรับปรุงดีขึ้นประมาณปีค.ศ. 105โดยไคหลุนซึ่งเป็นข้าราชการในราชสำนักของราชวงศ์ฮั่น(206 ปีก่อนคริสตกาล-ค.ศ. 220) ก่อนที่จะมีการประดิษฐ์กระดาษขึ้นในภายหลัง ผู้คนในสมัยโบราณจากทั่วทุกมุมโลกได้เขียนคำต่างๆ ลงบนวัสดุธรรมชาติหลายชนิด เช่นออกจาก(โดยชาวอินเดีย)หนังสัตว์(อาจเป็นชาวยุโรป)หิน, และจานดินเผา(โดยชาวเมโสโปเตเมีย) ชาวจีนใช้ไม้ไผ่หรือแผ่นไม้-กระดองเต่า, หรือกระดูกสะบักของวัวเพื่อบันทึกเหตุการณ์สำคัญ หนังสือที่เขียนบนแผ่นไม้ไผ่มีน้ำหนักมากและกินพื้นที่มาก

ต่อมาชาวจีนได้ประดิษฐ์กระดาษชนิดหนึ่งที่ทำจากผ้าไหม ซึ่งมีน้ำหนักเบากว่ากระดาษธรรมดามาก กระดาษชนิดนี้เรียกว่าป๋อ กระดาษชนิดนี้มีราคาแพงมาก จึงใช้ได้เฉพาะในราชสำนักหรือรัฐบาลเท่านั้น

เพื่อทำกระดาษชนิดราคาถูก Cai Lun ใช้ ผ้าขี้ริ้วเก่า-ตาข่ายจับปลา-ขยะป่าน-เส้นใยหม่อน, และเส้นใยลอกหนังอื่น ๆเพื่อทำกระดาษชนิดใหม่ เพื่อทำกระดาษหนึ่งแผ่น สารเหล่านี้ถูกแช่ซ้ำๆ-ทุบ-ล้างแล้ว-ต้ม-เหนื่อยล้า, และฟอกสีกระดาษชนิดนี้เบากว่าและราคาถูกกว่ากระดาษชนิดก่อนๆ มาก และเหมาะกับการเขียนด้วยพู่กันจีนด้วย

เทคนิคการทำกระดาษการแพร่กระจายไปจนถึงประเทศใกล้เคียงในเอเชีย เช่น ญี่ปุ่น เกาหลี เวียดนาม เป็นต้นราชวงศ์ถัง(618-907) ถึงราชวงศ์หมิง(1368-1644) เทคนิคการทำกระดาษจีนแพร่หลายไปทั่วโลกซึ่งได้สร้างคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่ให้กับอารยธรรมของโลกควบคู่ไปกับการพิมพ์แบบตัวอักษรเคลื่อนย้ายได้.

การเกิดขึ้นและการพัฒนาของเทคนิคการผลิตกระดาษและการพิมพ์ทำให้มีบันทึกของบุคคลธรรมดาในประวัติศาสตร์เพิ่มมากขึ้นและทำให้เราเข้าใจประวัติศาสตร์มากขึ้นมันยังมีผลกระทบที่ลบไม่ออกต่อการพิมพ์ของกระดาษเช็ดปากพิมพ์ลาย,จานกระดาษพิมพ์ลายและแก้วพิมพ์ลายบนกระดาษ