การทำกระดาษ

การทำกระดาษได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นในประมาณปีนั้นค.ศ. 105โดยไคหลุนซึ่งเป็นข้าราชการในราชสำนักของราชวงศ์ฮั่น(206 ปีก่อนคริสตกาล-ค.ศ. 220)ก่อนที่จะมีการประดิษฐ์กระดาษในภายหลัง คนโบราณจากทั่วโลกได้เขียนคำลงบนวัสดุธรรมชาติหลายชนิด เช่นออกจาก(โดยชาวอินเดีย)หนังสัตว์(อาจเป็นชาวยุโรป)หิน, และแผ่นดิน(โดยชาวเมโสโปเตเมีย)คนจีนก็ใช้.ไม้ไผ่หรือแถบไม้,กระดองเต่า, หรือสะบักของวัวเพื่อบันทึกเหตุการณ์สำคัญหนังสือที่เขียนด้วยแผ่นไม้ไผ่มีน้ำหนักมากและใช้พื้นที่มาก

ต่อมาชาวจีนได้ประดิษฐ์กระดาษชนิดหนึ่งที่ทำจากผ้าไหมซึ่งมีน้ำหนักเบากว่าแถบมากกระดาษนี้มีชื่อว่าโบมันมีราคาแพงมากจนสามารถใช้ได้เฉพาะในราชสำนักหรือในรัฐบาลเท่านั้น

เพื่อผลิตกระดาษชนิดที่ราคาถูกกว่าที่ Cai Lun ใช้ ผ้าขี้ริ้วเก่า,อวนจับปลา,ของเสียจากป่าน，เส้นใยหม่อน, และเส้นใยบาสอื่นๆเพื่อสร้างกระดาษชนิดใหม่เพื่อนำมาทำเป็นแผ่นกระดาษสารเหล่านี้ได้ชุ่มฉ่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า,โขลก,ล้าง,ต้ม,เครียด, และฟอกขาว.กระดาษประเภทนี้เบากว่ามากและราคาถูกกว่าเมื่อก่อนมากและเหมาะแก่การเขียนด้วยพู่กันจีนมากกว่า

เทคนิคการทำกระดาษการแพร่กระจายไปยังประเทศใกล้เคียงในเอเชีย เช่น ญี่ปุ่น เกาหลี เวียดนาม และอื่นๆจากราชวงศ์ถัง(618-907) ถึงราชวงศ์หมิง(ค.ศ. 1368-1644) เทคนิคการทำกระดาษของจีนแพร่หลายไปทั่วโลกซึ่งมีส่วนช่วยอย่างมากในการอารยธรรมของโลกควบคู่ไปกับการพิมพ์แบบเคลื่อนย้ายได้.

การเกิดขึ้นและการพัฒนาของเทคนิคการทำกระดาษและการพิมพ์ ทิ้งบันทึกของคนธรรมดาไว้ในประวัติศาสตร์มากขึ้น และเพิ่มพูนความเข้าใจในประวัติศาสตร์ของเรานอกจากนี้ยังมีผลกระทบต่อการพิมพ์อย่างลบไม่ออกของกระดาษเช็ดปากพิมพ์,แผ่นกระดาษพิมพ์และถ้วยพิมพ์บนกระดาษ.